Volg de groene lijnen om alle kunstwerken te zien dagelijks van 10.00-17.00. 🌱 De werken met de stippellijnen zijn alleen in het weekend te zien van 11.00-15.00 uur.
TENTOONSTELLING 18 OKTOBER - 16 NOVEMBER ‘25
Van maandag t/m zondag open van: 10:00-17:00
De werken van Elsemarijn Bruys en Margit Lukács & Persijn Broersen zijn exclusief op zaterdag + zondag te zien tussen 11:00-15:00
Wat zou er gebeuren als we de natuur zijn gang laten gaan en vrij zouden laten. Hoe zou het stadsbeeld er dan uitzien? Steeds vaker moeten we keuzes maken over de verdeling van de openbare ruimte en krijgt de natuur slechts gekaderde - door de mens toegewezen - plekken in de stad.
Curatoren Carlien Lammers en Renee Schuiten-Kniepstra, vragen zeven kunstenaars om hardop te dromen over de vraag: Hoe droom jij als kunstenaar van een stad waarin de natuur een centrale plek krijgt, en hoe zou je deze visie in je werk tot uiting brengen? De kunstenaars zijn de Amersfoortse Elsemarijn Bruys, Elise 't Hart, het duo Margit Lukács & Persijn Broersen, Tanja Smeets, Bram Kuypers, en de Amersfoortse kunstenaar Sadik Kwaisj Alfraji. De tentoonstelling komt voort uit de Open Call Beeldende kunst, 2025 ingesteld door de Gemeente Amersfoort.
Artificial Landscape 2.0, 2022 nylon, lucht, ventilatoren
Met opblaasbare installaties, draaiende spiegels en ritselende vlaggen weet kunstenaar Elsemarijn Bruys een zintuiglijke ervaring te creëren waarin lucht en beweging centraal staan. In Artificial Landscape 2.0 ontvouwt zich een nieuw, kunstmatig landschap. Midden in deze industriële ruimte betreed je een felgekleurde wereld, opgebouwd uit zachte materialen die zowel fysiek als visueel overweldigend zijn en je kortstondig afsluiten van de echte wereld. De felle oranje kleur veroorzaakt een optisch nabeeld, na het verlaten van de installatie lijkt de omgeving enkele seconden groen; ontstaan doordat de ogen tijdelijk uit balans raken. Dit artificiële landschap ontregelt de zintuigen en bevraagt op subtiele wijze hoe de mens zich verhoudt tot een wereld waarin het natuurlijke en het kunstmatige steeds meer in elkaar overvloeien.
‘Artificial Landscape’, BIG Art, Amsterdam
foto: Lisa Schamle
Elsemarijn Bruys (1989) maakt vaak gebruik van reflectie, vervorming, verandering van vorm, beweging. Bruys is opgeleid in Fashion Design aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ze werkt multidisciplinair, met bewegende en interactieve installaties, sculpturen en ruimtelijke (architecturale) interventies. Hierin speelt lucht vaak een belangrijke rol. Ze weet bezoekers op een toegankelijke manier aan te spreken, doordat haar werk niet alleen te zien is, maar ook te horen en voelen.
Fix the Variable, Exclude the Accidental, Eliminate the Impure, Unravel the Tangled Discover the Unknown, 2021 courtesy: AKINCI gallery 5 video animaties, 4K video, 7 min 30 sec.
muziek: Daria van den Bercken
Persijn Broersen en Margit Lukács nemen ons mee in een wereld waar natuur en virtuele verbeelding samenkomen. Hun werk reflecteert op de 18e-eeuwse plantencollectie van de Amsterdamse bankier George Clifford III, die door botanicus Carolus Linnaeus werd ondergebracht in een streng classificatiesysteem, voor het eerst in Nederland gepubliceerd. Dit systeem - dat nog altijd wereldwijd in gebruik is - presenteerde zich als objectief, maar weerspiegelde in werkelijkheid Linnaeus’ tijdsgebonden idealen en religieuze overtuigingen. De titel verwijst naar Goethe’s methode van observatie van “het natuurverschijnsel”. In dit virtuele werk komen de bloemen en planten opnieuw tot leven: hun bewegingen zijn gebaseerd op de dynamiek van opstandige menigten en de algoritmes van natuurkrachten. Pianiste Daria van den Bercken stelde een muzikale compilatie samen die de grenzen van tonaliteit verkent. Zo verzetten de planten zich tegen het opgelegde keurslijf van Linnaeus en vinden zij een eigen ritme, gedreven door natuurlijke energieën en collectieve krachten.
‘Fix the Variable’, 2021, Centraal Museum, Utrecht, foto: Gert-Jan van Rooij, Courtesy AKINCI
foto: J. Jockel
Kunstenaarsduo Margit Lukács & Persijn Broersen werkt vooral met video en animatie. In hun werk snijden ze ecologische en maatschappelijke onderwerpen aan. Deze videowerken, installaties en grafische kunst vinden vaak plaats in parallelle werelden en vormen een spiegel voor onze hedendaagse visuele cultuur. Ze laten zien hoe de mens zich verhoudt tot de natuur, terwijl ze tegelijkertijd een visueel onderzoek doen naar de manier waarop beelden worden geproduceerd en ervaren. De natuur wordt ingezet als middel van reflectie van onze - door media gedomineerde - cultuur, die steeds meer in een virtuele realiteit lijkt te bestaan.
Inside the Blooming Surface, 2024 vilt, gebreide structuren, bladvangers
In haar installatie verkent Tanja Smeets de wijze waarop we natuur proberen te vangen binnen de grenzen van de stad. In deze glazen kijkdoos laat ze speelse, grillige structuren groeien, gemaakt van alledaagse materialen. Ze lijken zich ineens te gedragen als levende organismen. Haar werk woekert, neemt de ruimte over en weet zich uit te strekken voorbij de aangeharkte kaders die wij aan de natuur opleggen. In de stedelijke omgeving wijzen we kleine stukjes aan waar natuur mag bestaan: gecontroleerd, gepland, begrensd. Smeets ondermijnt dit idee door kunst te laten groeien als een wild organisme, dat zich niets aantrekt van regels of randen. Zo onderzoekt ze de grens tussen natuurlijk en kunstmatig, tussen controle en loslaten. Haar werk nodigt uit om opnieuw na te denken over onze verhouding tot natuur in de stad – en over wat er kan ontstaan als we die natuur wat meer ruimte geven.
‘Inside the Blooming Surface’, 2024, Textielmuseum Tilburg, foto: Josefina Eikenaar
‘Liquid Garden/Beneath the Surface’, het HEM, Zaandam, foto: Cassander Eeftinck Schattenkerk
foto: Anne Lakeman
Tanja Smeets (1963) is een Nederlandse beeldend kunstenaar die grootschalige installaties maakt waarin alledaagse materialen versmelten tot organische vormen. Haar sculpturen groeien als levende organismen door muren, plafonds en vloeren heen en lijken de ruimte langzaam over te nemen. Ze onderzoekt in haar werk de grens tussen natuurlijke en kunstmatige werelden, en laat zien hoe materialen, vormen en structuren zich kunnen gedragen als spontane groeiprocessen.
Tree, 2025 print op zijl
Kunstenaar Sadik Kwaish Alfraji toont ons een monumentale, zwart-witafbeelding van een boom. Deze boom staat symbool voor ontmoeting en samenkomst, maar ook voor de groene identiteit van Amersfoort. Hoewel de afbeelding geen kleur heeft, roept ze toch de levendige energie van de natuur op. Groeiend, zich vertakkend, wortelend, bloeiend, soms zelfs onstuimig woekerend. De vertakkingen doen denken aan een plattegrond, bijna als een stadsplan. Het roept de vraag op: hoe zou onze stad eruit zien als we bij het ontwerpen vertrekken vanuit de natuur? Voor Alfraji is de natuur iets dat wij altijd bij ons dragen. Ze groeit verder in onszelf, in herinneringen die we koesteren, in dromen van vrijheid en onbegrensd leven. Met dit werk, Tree, nodigt hij ons uit om mee te dromen: wat gebeurt er wanneer we de natuur niet langer beperken, maar haar de ruimte geven om vrij te bestaan in de stad én in onszelf.
‘Tree’, 2025
Sadik Kwaish Alfraji maakt kunst die draait om herinnering, verlies en verlangen, vaak geïnspireerd door zijn ervaring als Irakese migrant. Zijn kunst voelt als een visuele poëzie, waarbij de zwaarte van zijn onderwerpen wordt gecombineerd met een bijna droomachtige manier van vertellen. De natuur speelt een essentiële rol in het overbrengen van zijn boodschap of verhaal. Zijn krachtige zwart-wittekeningen, videokunst en installaties zouden gezien kunnen worden als een onderzoek naar wat het betekent om je ergens thuis te voelen en om je verbonden te voelen met een stad.
Ruisende Tuin, 2025 hout, aarde, planten, soundscape en geluidsboxen
Speciaal voor Rewilden creëerde geluidskunstenaar Elise ’t Hart een zintuiglijke installatie waarin natuur en geluid samenkomen in een rustgevende soundscape. In Ruisende Tuin vloeien white noise, ruisende bladeren, wind en onhoorbare klankwerelden samen tot een akoestisch landschap dat ons uitnodigt tot vertraging en verstilling.
In de stedelijke omgeving is natuur vaak beperkt tot aangewezen zones – zichtbaar, maar niet altijd voelbaar of hoorbaar.’t Hart laat ons opnieuw luisteren naar wat we missen: de subtiele geluiden van het leven om ons heen. Ze markeert ook hoe geluid onze mentale staat beïnvloedt. Zoals hoe het ruisen van de baarmoeder troostend werkt op een baby, zo kunnen natuurlijke klanken stress verlagen, herinneringen oproepen en welzijn bevorderen. Met dit werk verkent de kunstenaar hoe je ruimte maakt voor de ruisende natuur, niet alleen in het fysieke landschap, maar ook in onze zintuigen en geest. Een oefening in aandacht, rust en het opnieuw auditief verbinden met de omgeving.
‘Groene ruis’ 2025
Paltz Biennale, 2022
foto: Lisa Schamle
Elise ‘t Hart (1991) weet luisteraars even stil te krijgen met haar geluidskunst. In haar werk verzamelt ze alledaagse huisgeluiden via haar Instituut voor Huisgeluid. Met opnames van bijvoorbeeld krakende vloeren of zoemende apparaten maakt ze installaties en composities die ons anders laten luisteren naar onze omgeving. Haar werk is speels en onderzoekend: door vertrouwde klanken uit te lichten, laat ze zien hoe sterk geluid verbonden is met herinnering en beleving.
Didn’t Expect to Meet Everyone This Way, 2025container (staal), beton, water, electra
Hoe vrij laten we de natuur nu écht? De inspiratie voor deze opgesloten waterval kwam uit een nieuwsbericht over de Yuntai-waterval in China. Daar verscheen een bericht op social media met de waterval als afzender. Het bericht luidde: “Didn’t Expect to Meet Everyone This Way.” Wat bleek? De overheid vond dat de waterval in de zomer behoefte had aan een steuntje in de rug om de stroom toeschouwers te blijven verwonderen. De mens greep in en besloot de natuur naar haar hand te zetten: de waterval werd groter gemaakt door de waterstroom aan te vullen met water uit een pijpleiding. Geïnspireerd door dit nieuws creëerde Kuypers, een waterval, waar algen en blaadjes op mogen woekeren, maar plaatst deze in de kunstmatige ruimte van een zeecontainer. Het kolossale werk lijkt ons met de neus op de feiten te drukken en roept de vraag op: wanneer ervaren wij natuur nog als authentiek, en waar ligt de grens van ons ingrijpen?
‘Didn’t Expect to Meet Everyone This Way, 2025, IJsselbiënnale, foto: Hanna Jansen
‘Waterval’, 2025, IJsselbiënnale, foto: Hanna Jansen
Bram Kuypers (1989) volgde zijn opleiding Fine Art aan ArtEZ in Arnhem en de kunstacademie in Helsinki. Hij maakt sculpturen, installaties, performances en films die vaak direct reageren op een specifieke locatie of fenomeen. Zijn werk onderzoekt de spanning tussen hoe mensen een landschap proberen te ordenen en de onverwachte, eigenzinnige dynamiek van de natuur. Met speelse en tegelijk monumentale ingrepen daagt hij ons uit anders te kijken naar de relatie tussen mens, natuur, omgeving en verbeelding.